این مطالعه به بررسی همگام‌سازی نوسانگرهای کوانتومی و کلاسیک می‌پردازد و به تاریخچه این مفهوم از زمان کریستیان هویگنز اشاره می‌کند. محققان دانشگاه مریلند و دانشگاه ماساچوست به بررسی هزینه انرژی و زمان مورد نیاز برای همگام‌سازی سیستم‌های کوانتومی پرداخته‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که نوسانگرهای کوانتومی می‌توانند به شکلی هماهنگ‌تر از نوسانگرهای کلاسیک عمل کنند. این همگام‌سازی در شرایطی که ارتباطات بین نوسانگرها به محیط درز نمی‌کند، سریع‌تر انجام می‌شود. همچنین، چالش‌های ترجمه مفاهیم کلاسیک به دنیای کوانتومی و تأثیر اختلالات کوچک بر همگام‌سازی مورد بحث قرار گرفته است. در نهایت، محققان به این نکته اشاره می‌کنند که این نتایج هنوز تئوری هستند و نیاز به آزمایش‌های عملی بیشتری دارند.
برای مشاهده خبر کامل روی لینک زیر کلیک کنید:
